Emporiis, anno 130 a. Ch.
Titus et Alexander et Darus e ludo iam exeunt. Hodie enim in ludo Apollodorus magister in rerum gestarum historia hos discipulos erudivit, nempe Alexandri Magni vitam eos docuit. Tito et Alexandro quidem hae lectiones valde placent, cum summis laudibus Alexandrum Magnum efferant et eum imitari velint. Darus autem suaviorem vitam agere quam huius imperatoris mavult:
- Quantas terras – clamat Titus – Alexander Magnus vidit et quantas nationes vicit! Eum praestare omnibus imperatoribus censeo.
- Et quanta didicit! - addidit Alexander – Imperator ille non tantum miles sed etiam φιλόσοφος mihi videtur.
- Sed... - dubitat Darus – ubi erant amici eius et familiares et vicini et terrae ei colendae et pueri, dum res tantas agebat?
Et loquendo et placide dissentiendo iter faciunt amici tres per portum Emporitanorum. Repente autem iis obvius it pater Alexandri, nomine Dionysius, qui in portu laborabat. Mercator enim est et mercedes ita ex Asia in Hispaniam fert, ut in portu Emporitano non tantum merum et cibum, sed etiam pulchrae mercedes Asianae insint.
- Ὦ Ἀλέξανδρε, ἤδη σχολάζεις; - interrogat pater.
- Μάλιστά γε - respondet Alexander filius - μεθ' ἑταίρων τούτων περὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου τοῦ Μεγάλου διαλεγόμενοι πορευόμεθα.
- Περὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου;
- Ita est – interrumpens dicit Titus – de homine qui omnes Asiae nationes domuit loquimur!
- Nationes domare? Nihil equidem hac de re scio – respondet Dionysius. – Hae telae autem quas vobis monstro ex Asia veniunt!
- Suntne Asiaticae? Sicut gloria Alexandri? - interrogat Titus.
- Forsitan – clamat Alexander – eaedem telae Alexandri Magni sunt! Fortasse ille his induit!
Tum Titus et Alexander his telis induunt et aliquam fabulam de huius imperatoris pugna agunt. Alexander enim partes Alexandri Magni atque Titus militis cuiusdam agit, dum Darus tamen et Dionysius tantum pueros ludentes exspectant. Re scaenica parata noster Alexander imperator gladio pectora Titi transfigere fingit, qui sicut exanimus delabitur non solo, sed super amphoram quandam, quae meri plena erat. Iam igitur Titi tela Asiatica ita maculatur, ut furor patrem Alexandri invadat:
- Φεῦ τῆς ἐσθῆτος! - iratus exclamat Dionysus pater – Ὦ κάκιστε, cur non curabas ne haec tela sordida fieret!
- Heu me miserum! - clamat Titus – Ignosce mihi, Dionysi!
Inde Dionysius et Titum et Alexandrum verga verberat, dum Darus omnia videns sic loquitur:
- Heus vos superbos! Iam antea vos mediocritatis tenendi praestantiae monebam! Itaque omnino vitam suaviorem degere malo.
